درنگی
از
شین میم شین

از رسول رنج به امام خلق
سیاوش کسرایی

دارَمَت پیام

ای امام

که زبان خاکیانم و رسول رنج

بر تو ام درود،

بر تو ام سلام!

آمدی، خوشامدی

پیش پای تست ای خجسته پی که خلق

می کند قیام

معنی تحت اللفظی:

ای امام خلق، درود و سلام بر تو باد.

خوش آمدی و پیش پای تو ای خوش قدم، خلق قیام کرده است.

من سخنگوی سکنه خاکم و رسول توده رنجبر و پیامی برای تو دارم.

سیاوش

در این بند آغازین این شعر

دیالک تیک حزب توده و فراکسیون فئودالی ـ فوندامنتالیستی روحانیت شیعه

را

به شکل دیالک تیک زبان خاکیان و رسول رنجبران و امام خلق خوش قدم بسط و تعمیم می دهد.

هدف و آماج و مقصد و مقصود و منظور سیاوش از این شعر،

ارسال پیام به امام

است.

این بدان معنی است که سیاوش

جای الله (خدا) را با توده ـ خدا (خدای خاک)

و

جای رسول الله را با امام خلق

پر می کند

و

حزب توده

را

زبان توده ـ خدا محسوب می دارد.

یعنی

حزب توده به مثابه سخنگوی توده محسوب می شود.

این

عینا و عملا

فرمی از موضعگیری حزب توده نسبت به فراکسیون فئودالی ـ فوندامنتالیستی روحانیت شیعه تحت رهبری روح الله خمینی است.

سیاوش

به نمایندگی از سوی حزب توده

روی کار آمدن فراکسیون فئودالی ـ فوندامنتالیستی روحانیت شیعه تحت رهبری خمینی

را

نه پیروزی ارتجاع سرخ و سیاه (به قول مؤلفین متالب لنقلاب سفید) بر انقلاب بورژوایی سفید از بالا تحت رهبری دربار پهلوی،

بلکه پیروزی نیروی ضد امپریالیستی پیچیده و بغرنج و مبهمی تحت لوای اسلام می پندارد.

به همین دلیل

عنگلاب اسلامی

را

چیزی شبیه انقلابات دموکراتیک و ملی تصور و تصویر می کند و به رهبر تازه وارد آن خوشامد می گوید و او را خجسته پی (خوش قدم) می نامد.

تخیل

توهم دهد فرد را

توهم

به ذلت کشد فرد خونسرد را.

ادامه دارد.