قرآن کریم از دیدی دیگر (۱۸۰)
ویرایش و تحلیل
از
فریدون ابراهیمی
﴿الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُم بِاللَّيْلِ وَالنَّهَارِ سِرًّا وَعَلَانِيَةً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ﴾
[ البقرة: ۲۷۴]
آنان كه اموال خويش را در شب و روز، در پنهان و آشكار انفاق مى‌كنند، اجرشان با پروردگارشان است،
نه بيمناك مى‌شوند و نه غمگين.
کریم در این آیه
مفهوم پروردگار را به عوض مفهوم الله به خدمت می گیرد.
بدین طریق
تکالیف و وظایف الله
تکثیر می شوند.
الله
مکلف و موظف به پرورش و تربیت موجودات هم می گردد.
خلقت همه چیز هستی از ذرات تا کاینات
کافی نبوده است.
الله
باید به تربیت موجودات بپردازد.
آدم اندک اندک دلش به حال الله می سوزد.
اجر و پادش انفاق کنندگان با پروردگارشان است.
شاید منظور کریم این باشد که خصلت انفاق در این جماعت،
نهادینه شده است.
مربی شان (الله) چنان تربیت کرده که بخشی از مال خود را به تهیدستان بدهند.
جالب اما تکرار این نکته است
که
انفاق کنندگان نه بیمناک می شوند و نه غمگین.
دلیل غم آنان صرفنظر از مال خویش است.
دلیل فقدان غم آنان
اجر چندین برابر توسط پروردگار است.
بیمناکی مسلمین از عذاب الهی است.
انفاق کنندگان اما از عذاب الهی بیمی ندارند.
مفهوم تطمیع و یا امید
در این آیه
به شکل نداشتن بیم و غم بسط و تعمیم داده می شود.
دیالک تیک تهدید و تطمیع (بیم و امید) در مد نظر کریم است.
در دیالک تیکی اندیشی کریم شکی نیست.
ادامه دارد.
