نادر نادرپور
(۱۳۰۸ ـ ۱۳۷۸)
شاعر، نویسنده، مترجم، فعال سیاسی-اجتماعی
او فرزند «تقی میرزا» از نوادگان رضاقلی میرزا، فرزند ارشد نادرشاه افشار بود.
نادرپور پس از به پایان رساندن دورهٔ متوسطه در دبیرستان ایرانشهر تهران، در سال ۱۳۲۸ برای ادامه تحصیل به فرانسه رفت.
در سال ۱۳۳۱ پس از دریافت لیسانس از دانشگاه سوربن پاریس
در رشتهٔ زبان و ادبیات فرانسه به تهران بازگشت.
وی از سال ۱۳۳۷ به مدت چند سال در وزارت فرهنگ و هنر
در مسئولیت‌های مختلف به کار مشغول بود.
نادرپور در سال ۱۳۴۶ در کنار تعدادی از روشنفکران و نویسندگان مشهور در تأسیس کانون نویسندگان ایران نقش داشت
و به عنوان یکی از اعضای اولین دوره هیئت دبیران کانون انتخاب گردید.
نادرپور به زبان فرانسه آشنایی کامل داشت و شعرها و مقاله‌هایی را به زبان فارسی ترجمه کرد.
نادرپور پس از انقلاب ایران ۱۳۵۷، به آمریکا رفت
و تا پایان عمر در این کشور به سر برد.
وی سرانجام در روز جمعه ۲۹ بهمن ۱۳۷۸ در لس آنجلس درگذشت.
مجموعه های شعر
چشم‌ها و دست‌ها (صفی‌علیشاه ۱۳۳۳)
دختر جام (نیل ۱۳۳۴)
شعر انگور (نیل ۱۳۳۷)
سرمهٔ خورشید (تهران ۱۳۳۹)
اشعار برگزیده (جیبی ۱۳۴۲)
برگزیدهٔ اشعار (بامداد ۱۳۴۹)
گیاه و سنگ نه، آتش (مروارید ۱۳۵۰)
از آسمان تا ریسمان (مروارید ۱۳۵۷)
ترجمه ها
اشعار هوهانس تومانیان
همراه با «گ خننس» «ر. بن» «ه. ا. سایه»، تهران، ۱۳۴۸
هفت چهره از شاعران معاصر ایتالیا
(همراه با جینالا بریولاکاروزو)
با همکاری بیژن اوشیدری و فرناندو کاروزو، کتابهای جیبی، ۱۳۵۳
ویکی پیدیا
