دایرة المعارف روشنگری

پروفسور دکتر  رولف ماکس

(۱۹۷۵)

برگردان

شین میم شین

فصل ششم

سیاست مائوئیستی جامعه

تحت فشار نقش تاریخی عینی طبقه کارگر

ادامه

۶۹

•     «پلیس خلقی» در جوار ارتش، «کمیته انقلاب» و مدرسه کادرها موسوم به «۷ ماه مه»، (اردوگاه بازپروری (تربیت از نو) سیاسی ـ ایده ئولوژیکی)، عنصر مهمی در دستگاه اجبار (زور) و سرکوب مائوئیستی است.

۷۰

•     نقش ابزار واره  طبقه کارگر چین برای طرح مائوئیستی در موضع قوای گرد آمده دور مائوتسه تونگ نسبت به موقعیت مادی طبقه کارگر نیز انعکاس می یابد.

۷۱

•     سمتگیری به سوی بی نیازی مادی طبقه کارگر، همزمان به معنی سمتگیری به سوی بی ارادگی طبقه کارگر بوده است.

۷۲

•     در عرصه ادبیات کنونی در جمهوری خلق چین نیز به  تعیین جای طبقه کارگر در هیرارشی جامعه  اشاره رفته است.
•     آن سان که در قصه ای از کارگران شانگهای تحت عنوان «پیچ کوچیکه» می خوانیم:
•     «هر کارگری باید بکوشد که پیچ کوچولویی در ماشین بزرگ امر ساختمان سوسیالیسم (یعنی پیشبرد خط مائو) باشد.»

۷۳

•     بر طبق طرح «خلق به مثابه خمیر» (به مثابه ابزار قابل خم و راست دلبخواهی) در خدمت سیاست ابرقدرتگرایی شووینیستی و بر طبق طرح فونکسیون فقر به مثابه «نیروی محرکه تاریخ»، باید نتیجه کار به میزان مینیمال و در حد رفع نیاز بی چون و چرا به  کارگران تعلق یابد و سطح زندگی کارگران در همان حد بماند. 

۷۴

•     نتیجه کار کارگران باید به میزان ماکسیمال (حد اکثر) در خدمت توسعه پایه مادی ـ فنی سیاست شووینیستی باشد.

۷۵

•     خبرگزاری چینهوا در ۱۸ سپتامبر ۱۹۷۱ گزارش داد که میانگین مزد سالیانه کارگران و کارکنان ۶۵۰ یوان است.
•     این تقریبا به همان میزان است که در سال ۱۹۵۷ بوده است.
•     ( ابر، «توسعه وضع مادی طبقه کارگر چین از سال ۱۹۵۷»، در «طبقات و روابط طبقاتی در جمهوری خلق چین»، ص ۱۲۴)

۷۶

•     مائوئیست ها تلاش در جهت همترازسازی دستمزد در هر صورت اندک کارگران صنعتی با سطح زندگی در دهات را با شعار «وحدت کارگر و دهقان» پرده پوشی می کنند.

۷۷

•     در مقاله ای از سال ۱۹۷۱ می خوانیم:
•     «برای تقویت وحدت کارگران و دهقانان و برای تحکیم آن، دستمزد کارگران و کارکنان نباید زیاد باشد.»
•     (هفته نامه پکن، ۱۹۷۱، شماره ۴۰، ص ۱۳) 

۷۸

•     محدودسازی چشمگیر مصرف جامعتی از طریق محول سازی مخارج صندوق مرکزی دولتی به صندوق کارخانه ای صورت گرفته است.
•     این به معنی گذاشتن قبل از همه بار مخارج آموزشی بر دوش کارخانجات بوده است. 

۷۹

•     وضع مادی کارگران در خیلی از کارخانجات کوچک که از سال ۱۹۵۷ بدون حمایت دولتی تشکیل یافته اند و با وسایل تولید بدوی کار می کنند، به مراتب بدتر از وضع کارگران در کارخانجات صنعتی بزرگ و مدرن است.

۸۰

•     دستمزد کارگران فصلی و قراردادی در حال حاضر آگاهانه در سطح زندگی نازل دهقانان نگهداشته می شوند.

۸۱

•     فاکتور مادی مهم به زیان کارگران موقت، عضویت آنها در  کمون های خلق است.
•     از دستمزد ناچیزی که کارگران موقت دریافت می کنند، باید بخش مهمی از آن به صندوق کمون خلقی و یا به صندوق گردان تولید داده شود.

ادامه دارد.