ویرایش و تحلیل

از

فریدون ابراهیمی

﴿وَهُمْ يَنْهَوْنَ عَنْهُ وَيَنْأَوْنَ عَنْهُ ۖ وَإِن يُهْلِكُونَ إِلَّا أَنفُسَهُمْ وَمَا يَشْعُرُونَ﴾
[ الأنعام: ۲۶]

اينان مردم را از پيامبر بازمى‌دارند و خود از او كناره مى‌جويند و حال آنكه نمى‌دانند كه تنها خويشتن را به هلاكت مى‌رسانند.

کریم

در این آیه،

مشخصه مهم مشرکین و کافرین کذایی

را

دیالک تیکی از پرهیز از پیامبر (دیالک تیک فاصله گیری و دعوت به فاصله گیری از پیامبر)

می داند.

کریم

برای اثبات بطلان این دیالک تیک

دست به تهدید می زند.

یعنی

جای انتقاد عقلی و علمی و منطقی و تجربی و نظری

را

با

دیالک تیک تهدید و تطمیع پر می کند.

کریم

مخالفین و منتقدین

را

هم تحریف می کند و هم به خودستیزی متهم می کند.

منظور کریم از خودستیزی کفار و مشرکین، اهل دوزخ بودن و عذاب دیدن شان است.

کریم

بدین طریق و با این ترفند، با یک تیر دو نشان پسیکولوژیکی می زند:

هم

مخالفین را تحریف و تهدید می کند

و

هم

مؤمنین را به هراس می افکند و منضبط می سازد.

﴿وَلَوْ تَرَىٰ إِذْ وُقِفُوا عَلَى النَّارِ فَقَالُوا يَا لَيْتَنَا نُرَدُّ وَلَا نُكَذِّبَ بِآيَاتِ رَبِّنَا وَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ﴾
[ الأنعام: ۲۷]

اگر آنها را در آن روز كه در برابر آتش نگاهشان داشته‌اند بنگرى، مى‌گويند:

اى كاش ما را باز گردانند تا آيات پروردگارمان را تكذيب نكنيم و از مؤمنان باشيم.

کریم

در این آیه،

دست به پیشگویی عوامفریبانه می زند:

مخالفین پیامبر با مشاهده آتش دوزخ، پشیمان خواهند شد.

به زبان لاشخورها

مخالفین به «گه خوردن» خواهند افتاد.

همین «منطق» مبتنی بر پشیمانی و توبه

را

اجامر فوندامنتالیسم اسلامی شیعی

در همین دنیا

در مورد مخالفین خود مثلا اعضای معصوم و مظلوم حزب توده،

مو به مو به مورد اجرا گذاشته اند

و

اکنون خودشان را امپریالیسم و صهیونیسم به «گه خوردن» انداخته است و به توبه واداشته است.

دست بالای دست بسیار است.

ادامه دارد.